Rond deze tijd in het jaar krijg ik altijd een beetje een nieuwjaar gevoel: alle huwelijken van 2016 zijn afgerond, de trouwboeken (bijna allemaal) opgestuurd en een nieuwe trouwseizoen staat voor de deur. Ik word dan ook altijd een beetje ongedurig: ga ik komend seizoen nog dingen anders doen? Welke kant wil ik op met mijn bedrijf? En dan slaat de twijfel meestal toe…. Wat ik namelijk hoor en lees van andere fotografen, wijkt vaak nogal af van mijn eigen plannen en ambities. Goed moment om eens even voor mezelf op een rijtje te zetten wat mijn eigen ideeën eigenlijk zijn.
Wat wil ik niet?
Ik wil zeker niet mijn tarieven verhogen. Raar voornemen misschien maar ik ga het uitleggen. Ik krijg vaak de vraag waarom mijn tarieven relatief laag zijn en vergelijking met andere (vergelijkbare) fotografen. Zowel van bruidsparen (die
vinden het niet zo’n probleem trouwens 😉) als van collega fotografen (je verpest de markt!). Ik vind het belangrijk om een bedrag te vragen waar ik achter sta, en dan bedoel ik een bedrag wat ik er zelf voor neer zou willen tellen. En als dat onder de marktwaarde is? So be it.
Wat ik ook niet wil is high end weddings fotograferen, onder trouwfotografen ook wel epic weddings genoemd. Dit zijn over de top bruiloften met bijbehorend budget. Mijn (beperkte) ervaring is dat high end weddings vaak gepaard gaan met high end stress en epic veel gedoe. Gelukkig passen mijn tarieven ook niet echt bij dit soort huwelijken dus dat komt goed uit.
En wat tot slot ook niet op mijn prioriteitenlijstje staat, is awards winnen in de trouwbranche. En ik wil natuurlijk best prijzen winnen (want bevestiging is altijd leuk) maar ik wil vooral niet meedoen aan dit soort wedstrijden. En zonder meedoen wordt winnen erg lastig. Waarom niet? Omdat ik dan mijn werk veel te veel ga vergelijken met het werk van andere fotografen, en daar word ik niet beter van alleen maar onzekerder. Bovendien wil ik graag foto’s maken waar mensen mooi opstaan, en niet raar -> lijkt een trend te zijn bij trouwfoto awards. Tot slot moet je vaak betalen om überhaupt mee te mogen doen met zo’n wedstrijd. Hoezo sigaar uit eigen doos?
En wat wil ik dan wel?
Ik wil ’s ochtends heel vroeg in mijn eigen autootje met verse koffie bij de hand op weg zijn naar een buiten-bruiloft terwijl weeronline een 10 voorspelt.
Ik wil met de moeder van de bruid overleggen hoe we die lastige stiekjes om die knoopjes krijgen zonder haaknaald.
Ik wil met een bruidspaar foto’s maken en naderhand horen dat de shoot zo erg meeviel. En dan high fiven met de bruidsmeisjes omdat hun schoenen nog schoon zijn.
Ik wil stiekem in een hoekje staan, zien dat de gasten zijn vergeten dat er foto’s gemaakt worden en dan de mooiste beelden maken met mijn 200 mm lens.
Ik wil de vrienden van de bruidegom overhalen om met z’n allen aan te komen rennen en zien dat mannen zelfs dán nog willen winnen. In pak, met stropdas…..
Ik wil achteraf graag horen van bruidsparen dat ze blij waren dat ik er bij was en dat ze steeds kijken naar die paar foto’s die op hun telefoon staan.
Ik wil de mensen op hun allermooist en allerliefst en zoveel mogelijk eigen op de foto zetten.
Ik wil dit jaar meer gaan experimenteren met off camera flash, nieuwe manieren bedenken om mensen nog meer te laten ontspannen tijdens de fotoshoot en eindelijk een keer die portretserie maken die al drie jaar in mijn hoofd zit.
En ik wil boeken maken die zo mooi zijn dat ik ze bij levering eigenlijk graag zelf wil houden.
Ambitieus? Mwah, misschien niet echt. Leuk? Dat wel! En nu ik mijn eigen prioriteiten weer even op een rij heb, is het tijd om aan de slag te gaan. Eerst volgende week met Chantal naar Rome voor Way Up North voor de nodige inspiratie. En dan zijn de 22 huwelijken aan de beurt die in mijn agenda staan, ik heb er zin in!